در PAZO DE LA CUESTA، یک مزرعه شراب گالیسیایی در شمال غربی اسپانیا، عقربه‌های ساعت خانه عمارت دوباره در حال چرخش هستند. این ساعت که در بالای ایوان نما قرار دارد، در ابتدا در دهه 1860 نصب شد، زمانی که خانه، که تصور می‌شود قدمت آن به قرن شانزدهم بازمی‌گردد، با بازسازی بسیار ویکتوریایی روبه‌رو شد. اما از زمانی در حوالی جنگ داخلی اسپانیا، ساعت – بسیار شبیه خود املاک – در زمان منجمد شده بود. اکنون، هر دو با حسن نیت مانوئل بلود آلوارز د لورنزانا، که نماینده نسل چهاردهم خانواده‌اش برای مالکیت این مکان است، ارتقای متفکرانه‌ای دریافت می‌کنند.
بلود و همسر آمریکایی اش، همیلتون ساوث، هر دو 58 ساله، زمان خود را بین یک خانه مزرعه ای قرن هجدهم در کنتیکت، یک ساختمان بلند آرت دکو در منهتن و دو پاسگاه در اسپانیا تقسیم می کنند. آنها علاوه بر پازو د لا کوئستا، خانه ای در دهه 1970 در ماربلا دارند، شهری که بلود، که در مادرید متولد شد، بیشتر دوران کودکی خود را در آن گذراند. بلود که یک پیانیست کلاسیک آموزش دیده بود، در سال 2015 از بانکداری سرمایه گذاری بازنشسته شد و از آن زمان زمان خود را صرف کسب مدارک پیشرفته در ریاضیات و یادگیری در مورد شراب کرده است. اگرچه او این ملک را در سال 1998 از پدرش به ارث برد، اما برای دو دهه بعد آن را تا حد زیادی دست نخورده باقی گذاشت. اما در سال 2015 تصمیم گرفت این ملک 100 هکتاری را به روز کند و در نهایت یک کارخانه شراب سازی افتتاح کند. او انواع میراث محلی – از جمله انگور سفید گودلو که به تازگی مد شده است و منسیا سنتی که به خاطر تولید قرمزهای معطر معروف است – به انگورهای موجود پیوند زد. در همین حال، او و ساوث، یکی از مدیران شرکت صنایع استاندارد شهر نیویورک، توجه خود را به خود خانه معطوف کردند.
در حالی که مقدار مشخصی کار ساختاری باید انجام می شد، این زوج نمی خواستند زیبایی خانه را به اندازه شخصی سازی کنند. نه اینکه حتی اگر می خواستند می توانستند آن مکان را خراب کنند. قوانین میراث ملی و منطقه ای مالکان خانه های تاریخی گالیسی را از انجام بازسازی های کامل باز می دارد. در عوض، بلود می‌گوید که هدف او بازگرداندن آن بوده است پازو – اصطلاح منطقه ای به خانه های عمارت متمایز گالیسیا اشاره دارد – برای “برگرداندن خانه به آنچه 150 سال پیش بود.” او دیوارها را رنگ آمیزی کرد، مبلمان را دوباره روکش کرد و حتی بخشی از طبقه سوم را دوباره پیکربندی کرد تا یک مجموعه اصلی ایجاد کند، اما الهام بخش او همیشه همان چیزی بوده است که قبلاً آنجا بود. او می گوید: “اگر اتاقی صورتی بود، من آن را صورتی رنگ می کنم.” فکر نمی کنم حق تغییر آن را داشته باشم.»
گالیسیا لنگر می زند آنچه اغلب به عنوان اسپانیای سبز شناخته می شود: منطقه ای سرسبز و کوهستانی در بالای شبه جزیره ایبری. دکور خانه عمارت گالیسیایی، در مقابل، غالباً قهوه‌ای است و با تکثیر چوب و چرم سنگین به سبک عصر طلایی قرن هفدهم این کشور پر شده است. زمانی که بلود پازو د لا کوئستا را تصاحب کرد، بسیاری از اتاق‌ها مانند قرن نوزدهم به نظر می‌رسیدند، زمانی که پدربزرگ و مادربزرگ‌بزرگش خانه را بازسازی کردند – آسیب‌دیده، طبق افسانه‌های خانوادگی، در طول جنگ‌های اسپانیا در دوران ناپلئون – و آن را به سبک آراسته ای پوشانده است که مربوط به ملکه رسوایی شده ایزابلا دوم است، که بلود می گوید پدربزرگش به عنوان وکیل برای او خدمت کرده است.
بلود می‌گوید هنگامی که والدین بلود در اواسط دهه 1970، پس از تقریباً چهار دهه جای خالی پس از جنگ داخلی، پازو را دوباره باز کردند، بلود می‌گوید: «مثل خانه خالی از سکنه بود، مگس‌های مرده و لوازم بهداشتی دهه 1930 پراکنده بود. او به یاد می آورد که او و خواهر و برادرهایش «از ترک اتاق خواب ما می ترسیدند». پدرش که یک معمار بود، همه چیز را تمیز کرد و سقف خانه را که در اصل یکی از چندین پاسگاه تابستانی خانواده بود، مالکان ثروتمند گالیسیایی که در یک قصر نئوکلاسیک در مادرید نیز زندگی می کردند، تعمیر کرد. وقتی کاخ در دهه 2000 فروخته شد، برخی از وسایل آن به پازو ختم شد، از جمله فرش‌های پرزهای عمیق با لبه‌های طلایی که سفارشی کارخانه ملیله‌سازی سلطنتی مادرید بود.
خانه عمارت تقریباً 23000 فوت مربعی حدود 50 اتاق دارد (بلود می‌گوید: «هرگز نشمرده‌ام) با دیوارهای سنگی به ضخامت سه فوت پوشیده شده از گچ‌کاری، و از طریق درختان چنار به آن نزدیک می‌شویم. در داخل، یک تالار ورودی چهار نیمکت چوبی کنده کاری شده را در خود جای داده است که احتمالاً مربوط به قرن نوزدهم است و با نقش برجسته‌های کروبی در حال نواختن آلات موسیقی و نشان‌های خانوادگی تزئین شده است. مشارکت Bellod and South در این فضا مجموعه‌ای از چهار نقاشی رنگ روغن ظریف فرانسوی است که در حراجی در سال 2021 خریداری شد. آثار یک هنرمند ناشناخته قرن 18، هر کدام نیم تنه زنی را به تصویر می‌کشد که برای نمایش قاره‌ای متفاوت لباس پوشیده است.
مجموعه اتاق‌هایی که کمی فراتر از آن، که خانواده بلود از آن به عنوان محله اسقف یاد می‌کنند – در زمان خود مناسب برای میزبانی از یک روحانی مهمان – دارای سالنی است که به سبک نئوروکوکو، با مبلمان به سبک لویی پانزدهم، سقف نقاشی شده است. توسط Rococo-Revival آغاز شد روکایل تزئینات و نقاشی دیواری شبانی. در بال شرقی، همراه با یک اتاق بیلیارد، یک اتاق غذاخوری با میز چوبی عظیم، احتمالا متعلق به قرن نوزدهم، و صندلی‌های رنسانس نو، و همچنین یک سقف برنجی گنبدی تزئین شده با نگین‌های شیشه‌ای وجود دارد. به گفته الکساندرا فرانتیشک رودریگز-جک، ویراستار و محقق هنرهای تزئینی در انجمن، موزه و کتابخانه اسپانیایی نیویورک، این لامپ تاج‌های نذری ویزیگوتیک را به یاد می‌آورد که به عنوان پیشکش به کلیساهای قرون وسطی اولیه داده می‌شد. پس از کشف زیور آلات توسط باستان شناسان در قرن نوزدهم در اسپانیا، آنها به یک نقش و نگار داخلی تبدیل شدند.
در مجاورت اتاق غذاخوری، تراس پوشیده از سنگ قرار دارد، جایی که این زوج دوست دارند روی میز حصیری رنگ شده ای که ساوث سال گذشته از یک فروشنده فرانسوی خرید، کاناستا بازی کنند. آنها بیشتر وقت خود را در آنجا می گذرانند، یا در اتاق موسیقی طبقه دوم، جایی که تلویزیون تازه نصب شده فضایی را با ترکیبی از سازهای عتیقه (یک ارگ مکانیکی، یک هارمونیوم) به لطف اجداد بلود به اشتراک می گذارد. یادگاری های خانوادگی بیشتر – کنجکاوی بوقلمون با نخ نقره ای ساخته شده توسط اجداد بلود – پشت دو صندلی راحتی رنزو مونگیاردینو پشت بشکه ای از اواسط دهه 70 نشسته اند.
اتاق مورد علاقه بلود در خانه، با این حال، ایوان آفتابگیر طبقه دوم با پنجره های طاقدار به سبک احیای اسلامی و دیوارهایی است که با کاشی های هندسی هذیانی اندلسی پوشانده شده است. این گالری که با صندلی‌ها و میزهای حصیری قدیمی و مجموعه‌ای از سرامیک‌ها که قطعات قدیمی خانواده سویا را با بشقاب‌های تازه خریداری‌شده از ایتالیا ترکیب می‌کند، به باغ‌ها و فواره‌های قرن نوزدهمی مشرف است. اتاق خواب این زوج که دارای خط کتاب و ارتفاع دو برابر است، در طبقه بالای خانه با یک بال بازسازی نشده از محله های خدمتکاران سابق مشترک است. بالای سر تخته، تابلویی از St. بلود می‌گوید: جان باپتیست که زمانی متعلق به دوستشان، طراح مد اسکار د لا رنتا بود و توسط بیوه‌اش، آنت به آنها داده شده بود، به‌عنوان سوغاتی از دوران زندگی‌شان در جمهوری دومینیکن، جایی که در یک مقطع زمانی صاحب خانه بودند، خدمت می‌کرد. در نزدیکی املاک جزیره د لا رنتاس.
برای قرن ها، گالیسیا یکی از فقیرترین مناطق اسپانیا با نظم اجتماعی نئوفئودالی بود که تا قرن بیستم ادامه داشت. در پازو، این میراث را می‌توان در کلیسای نئوکلاسیک، جایی که نسل‌هایی از اجداد بلود در آنجا دفن شده‌اند، یافت. در یک پیش اتاق، گنجه ای پر از جامه هایی است که از لباس های دور ریخته شده مادربزرگش ساخته شده است، که اسقف هنگام برگزاری مراسم عشای ربانی روزانه و مراسم یادبود سالانه کلیسای خانواده، پوشیده است.
برای بلود، که هنوز این یادبود را سالانه برگزار می‌کند، این مراسم وسیله دیگری برای احترام به گذشته و در آغوش گرفتن آینده است. سال گذشته، او اولین 50000 بطری از شراب‌های ممتاز جدید خود را (که با نام Pazo de La Cuesta فروخته می‌شد) روانه بازار کرد. در حال حاضر، او قصد دارد برخی از اتاق‌های رسمی طبقه اول را به روی عموم باز کند تا این مکان را به یک مقصد سفر یک روزه برای وینوفیل‌ها تبدیل کند. او همچنین در حال آماده سازی یک سیستم انرژی خورشیدی است. اما علی‌رغم این نوآوری‌ها، پازو مانند قرن‌ها به عنوان یک ملک خانوادگی باقی مانده است. و تا حدی به لطف به‌روزرسانی‌های جدید، خواهر بزرگتر بلود و سه برادر کوچک‌تر به همراه فرزندانشان اکنون زمان بیشتری را نیز در اینجا می‌گذرانند. تابستان امسال، آنها قصد دارند از استخر روباز جدید استفاده کنند، که از مصالح بازیابی شده از انبارها و خانه های متروکه ملک ساخته شده است. و نسل های قبلی این قبیله از این تکرار پازو چه نتیجه ای خواهند داشت؟ بلود می‌گوید: «فکر می‌کنم، آنها آن را دوست خواهند داشت».
