افغانستان افراد بشردوستانه منتظر رهنمودها در مورد نقش زنان در عملیات های کمک رسانی هستند

آنها به نمایندگی از کمیته دائمی بین سازمانی (IASC)، تأکید کردند که بزرگترین عملیات بشردوستانه جهان – که از حدود 28 میلیون نفر در افغانستان حمایت می کند – بدون کارمندان زن نمی تواند کار کند.

این مقام ها در پی فرمان منع همکاری زنان افغان با آژانس های کمک رسانی محلی و بین المللی که در 24 دسامبر 2018 اعلام شد، از مأموریت خود در این کشور گزارش دادند.

روزها بعد، عملا مقامات طالبان به زنان اجازه ادامه کار در مراقبت های صحی را دادند.

استثناء مشابهی در آموزش و پرورش وجود داشت، اگرچه تمرکز بر سطح ابتدایی بود زیرا دختران و زنان افغان از حضور در دبیرستان و دانشگاه منع شده‌اند.

یک پیام روشن

در ملاقات های خود با طالبان، هیئت IASC مخالفت خود را با این ممنوعیت ابراز کرد که امیدوار بود لغو شود و از معافیت ها در همه جنبه های اقدامات بشردوستانه حمایت کرد.

مارتین گریفیتس، رئیس امداد سازمان ملل و رئیس IASC، طی یک کنفرانس مطبوعاتی در مقر سازمان ملل گفت: به آنها گفته شد که دستورالعمل ها در حال تدوین است و از آنها خواسته شد صبور باشند.

“من کسی هستم که دوست ندارم زیاد حدس و گمان بزنم، زیرا این موضوع در حد حدس و گمان است. بیایید ببینیم که آیا این دستورالعمل ها اجرا می شوند یا خیر. بیایید ببینیم که آیا آنها مفید هستند یا خیر. بیایید ببینیم چه فضایی برای نقش اساسی و محوری زنان در عملیات های بشردوستانه ما وجود دارد.”

«هرکسی در مورد اینکه آیا این کار می‌کند یا نه، نظری دارد. دیدگاه ما این است که پیام به وضوح ابلاغ شده است: این زنان کارگران اصلی و اساسی در بخش بشردوستانه هستندعلاوه بر برخورداری از حقوق، باید آنها را دوباره به کار خود ببینیم.»

نقش حیاتی زنان

کمک های بشردوستانه برای تأمین مالی فعالیت های خود در افغانستان در سال جاری به 4.6 میلیارد دلار نیاز دارند.

سه سال شرایط خشکسالی، زوال اقتصادی و تأثیرات چهار دهه درگیری، تقریباً دو سوم جمعیت، 28 میلیون نفر را به کمک‌ها وابسته کرده و شش میلیون نفر را در آستانه قحطی قرار داده است.

به گفته جانتی سوریپتو، رئیس و مدیر اجرایی Save the Children، زنان 30 درصد از 55000 شهروند افغان را تشکیل می دهند که برای سازمان های غیر دولتی در کشور کار می کنند.

او گفت: “بدون حضور زنان در تیم های ما، ما نمی توانیم خدمات بشردوستانه را به میلیون ها کودک و زن ارائه دهیم.”

“ما نمی توانیم نیازهای آنها را شناسایی کنیم. با زنان سرپرست خانوار که پس از سال‌ها و سال‌ها درگیری تعداد زیادی از آنها در افغانستان وجود دارد، ارتباط برقرار کنند و این کار را در یک راه امن و فرهنگی مناسب”

در خطر زندگی می کند

علاوه بر این، بسیاری از امدادگران زن خود تنها نان آور خانواده های خود هستند، که به این معنی است که بسیاری از خانواده ها بی نیاز خواهند شد.

“ما به وضوح این را اعلام کرده ایم کمک های بشردوستانه هرگز نباید مشروط باشد، سوگند – دشنام نمی تواند تبعیض قائل شودگفت خانم سوئریپتو. «ما آنجا نبودیم که سیاسی کنیم. ما نمی توانیم این کار را بدون زنان در تمام جنبه های زنجیره ارزش خود انجام دهیم.»

از دست دادن این کارگران ارزشمند همچنین در حالی رخ می دهد که افغانستان با سردترین زمستان خود در 15 سال اخیر مواجه است و دمای هوا به 30- درجه سانتیگراد کاهش یافته و منجر به مرگ و میرهای متعدد شده است.

ماموریت IASC از یک کلینیک در حومه پایتخت، کابل که توسط صندوق کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) و یک شریک محلی اداره می شود، بازدید کرد.

خدمات بازسازی شد

سوفیا اسپریچمن سینیرو، دبیر کل CARE International گفت که خدمات حیاتی بهداشت و تغذیه در آنجا دوباره شروع به کار می کنند و اکنون که کارکنان زن به کشتی بازگشته اند.

کارکنان این کلینیک نیز آمار وحشتناکی را به اشتراک گذاشتند، زیرا 15 درصد از کودکانی که به دنبال کمک هستند از سوء تغذیه حاد شدید رنج می برند.

“بنابراین، اجازه دهید هیچ ابهامی وجود نداشته باشد. بستن دست سازمان‌های غیردولتی با منع زنان از حمایت نجات‌بخش از زنان دیگر به قیمت جان خواهد بوداو که از کابل صحبت می کرد، گفت.

طی دیدارهای خود با عملا مقامات، روسای سازمان های بشردوستانه همچنین بر مشارکت کامل دختران و زنان در زندگی عمومی تاکید کردند.

از دست دادن یادگیری بزرگ

بیش از یک میلیون دختر افغان به دلیل ممنوعیت تحصیل آنها در دبیرستان که به تلفات ناشی از همه گیری کووید-19 افزوده است، یادگیری را از دست داده اند.

عمر عبدی، معاون مدیر اجرایی یونیسف در برنامه ها، گفت که ممنوعیت دانشگاه که ماه گذشته اعلام شد، امیدهای آنها را بیشتر از بین برده است.

ما در مورد رشد دختران و زنان بسیار نگران هستیم به خصوص سلامت روان آنها. در سال 2023، اگر آموزش متوسطه تعطیل بماند، تخمین زده می شود که 215000 دختری که سال گذشته در کلاس ششم تحصیل کرده اند، بار دیگر از حق یادگیری محروم خواهند شد.

علیرغم دورنمای تاریک، آقای. عبدی به چند نشانه مثبت اشاره کرد.

جایی برای امید

از زمان این ممنوعیت، حدود 200,000 دختر در 12 ولایت در مدارس متوسطه تحصیل می کنند و معلمان زن دبیرستان همچنان حقوق خود را دریافت می کنند.

او گفت: “مقاماتی که ما در کابل ملاقات کردیم… بار دیگر تاکید کردند که مخالف آموزش دختران در مکاتب متوسطه نیستند، و دوباره قول دادند که پس از تایید این دستورالعمل ها توسط رهبرشان بازگشایی شوند.”

در همین حال، تعداد کلاس‌های آموزش مبتنی بر جامعه در خانه‌های خصوصی و سایر مکان‌ها طی سال گذشته دو برابر شده و به 20000 نفر رسیده است که به حدود 600000 کودک که بیش از نیمی از آنها دختر هستند خدمات ارائه می‌دهند.

“این نشانه های مثبت نتایج هر دو تعهد از طرف است عملا مقامات و فشار جوامع محلی برای باز نگه داشتن مدارس و مدارس محلی.” عبدی.

مادامی که جوامع به تقاضای آموزش ادامه دهند، ما باید به حمایت از آموزش عمومی و سایر اشکال آموزش، کلاس‌های مبتنی بر جامعه، کلاس‌های فراگیر و آموزش حرفه‌ای ادامه دهیم.»