این برش‌ها اجرای کمی کوتاه‌تر را ایجاد می‌کنند، شاید حتی یک شنونده معمولی به راحتی متوجه آن نشوند، اما تجربه‌ای از نظر مادی متفاوت نیست. چشمگیرتر، خود نوازندگی، هم در «رزاموند» و هم در «کوارتت‌ساتز» بود: ناخودآگاه، نرم با درخشش اخگر، رقصان کاریزماتیک. عبارات با سهولت نقل مکان کردند. ریتم ها و صداها یکپارچه دو برابر شد. در هر لحظه، همانطور که دیوید آلن اخیراً در نیویورک تایمز مشاهده کرد، این تصور وجود داشت که هر یادداشت مورد توجه قرار گرفته است. این یک موسیقی گروهی در خالص ترین حالت خود بود – یک تفسیر توافقی که فداکارانه در خدمت گروه به عنوان یک ساز ارائه شد.
«آیین‌ها» توروالدزدوتر به عنوان پاسخی مستقیم به شوبرت نوشته نشده بود، اما در چارچوب برنامه‌ی پنجشنبه، چیزی شبیه به یک پسر عموی دور ظاهر شد. آثار او کمتر علاقه‌ای به تکرار کل قسمت‌ها دارد، اما مانند سلف وینی‌اش، او در اینجا روی ژست‌ها وسواس دارد، آنها را تغییر شکل می‌دهد، آنها را پیش‌زمینه و مبهم می‌کند، و آنها را در کاوش‌های کنترپوان و سازگاری لایه‌بندی می‌کند.
آنچه می خواهید را در عنوان بخوانید: روال روزانه، مراسم، مذهب. همه آنها در 9 بخش این قطعه ذکر شده اند – که به طور موثر 11 توسط دو “معراج” با هارمونی غنی یک گروه کر و شعر آرام یک سرود ساخته شده است. بخش ها بدون مکث به یکدیگر جریان می یابند، به جز برخی از استراحت های نوشتاری، و به صورت ارگانیک باز می شوند، هر یک از موتیف های کوچک معرفی شده و سپس در ظاهری جدید تکرار می شوند.
در ابتدا، کمان‌ها و سرسره‌های گلیساندو بر روی پایه‌ای که گهگاه به شکل آکوردهای ثابت و متحرک ساخته می‌شود، می‌شوند. این بافت‌ها – از جمله ضربی کوبه‌ای و پنجه‌های باز که زمین ثابت را به حالت تعلیق بی‌وزنی برمی‌گردانند – در میان سازها می‌چرخند، واژگانی که مرتب شده و سپس مرتب می‌شوند و همیشه یک فکر تازه را بیان می‌کنند. Thorvaldsdottir، در حالتی مشخصاً انتزاعی و در عین حال پیشنهادی، می‌تواند ایده‌ای مانند این بی‌نهایت را طولانی کند. اما در دقیقه 21، هر امتیاز با مختصر شاعرانه صحبت می‌کند و قبل از اینکه حرفش را اغراق کند به پایان می‌رسد.
درباره شعر: دانمارکی ها رسیتال خود را با تنظیم شوبرتی «گرچن آم اسپین راد» به پایان رساندند که در آن اولین ویولن به عنوان سوپرانو ایفای نقش کرد. اما یک ساز پنجم یعنی جعبه موسیقی را هم معرفی کردند. همانطور که اولاند دسته‌اش را می‌چرخاند، دستگاه یک رول کاغذی که با خط چرخان پیانو منگنه شده بود بیرون می‌زند – به نظر می‌رسید که خودش را تکرار می‌کند، اما در تغییرات کوچکش، به‌طور غیرقابل مقاومتی حرکت می‌کند.
کوارتت زهی دانمارکی
روز پنجشنبه در زانکل هال منهتن اجرا شد.
