یک مادر برنامه ریزی می کند. دختران او کارهای خود را انجام می دهند، همانطور که دختران انجام می دهند.

“این زندگی من است، نه مال شما.”

اگر مادر هستید، شاید این جمله جذاب را دریافت کرده اید. اگر شما دختر یا پسری هستید که از راهنمایی لذت می برید – چیزی که من دوست دارم آن را “پیشنهاد” بنامم – ممکن است خودتان این کلمات را به زبان آورده باشید. و اگر شما هم فردی مثل مادر من هستید که هرگز اجازه چنین گفتگوهای پشت سر هم در خانه اش را نمی دهد، mazel tov.

که در روی پشت بام (Ecco، 304 صفحه، 28.99 دلار)، در سومین رمان دلنشین مارگارت ویلکرسون سکستون، خوانندگان در ردیف اول درامی جاودانه درباره مادری با رویاهایی که کاملاً با واقعیت های دخترانش همخوانی ندارد، می نشینند. ویویان یک پرستار سیاه پوست و بیوه است که سنت را ترک کرده است. فرانسیس‌ویل، لا.، برای ساختن زندگی بهتر برای خانواده‌اش در منطقه فیلمور سانفرانسیسکو، جایی که او با آرایشگر، قصاب، صاحب کتابفروشی و ناوگانی از همسایه‌هایی که به دنبال شروعی تازه به اینجا نقل مکان کرده‌اند، دوست است. سال 1953 است، و کتاب مملو از اجمالی از نژادپرستی است که ویویان امیدوار بود در هنگام حرکت پشت سر بگذارد: سکستون می‌نویسد: «خاطرات در برابر نوستالژی مراقب بودند.

ویویان سه دختر بزرگ دارد که یک گروه آواز معروف به نام The Salvations را تشکیل می دهند. روت، مسن ترین، که آرزوی ازدواج دارد وجود دارد. استر، باهوش، “که کتابها را نه یک بار بلکه دو بار مستقیماً خواند، زیرا آنها برای او مانند خانواده شدند”. و کلویی، کودکی که نزدیک ترین فرد به مادرش است، اما تمایل دارد پاکت را فشار دهد. از دوران دختری، خواهران روزی دو ساعت بر روی پشت بام ساختمان خود تمرین می‌کردند، ترازوها و آهنگ‌ها را می‌بندند، در حالی که مادرشان به چراغ‌های چشمک‌زن در تپه زیبای نوب اشاره می‌کند و قول می‌دهد: “شما چشم‌اندازتان را مشخص کنید، به آن پایبند هستید، آنجا خواهم بود.»

برای خودش، ویوین رویای کت های راسو، یک کادیلاک آبی بچه و الماس هایی به اندازه مشت ها را در سر می پروراند – وقتی قرار ملاقاتی با آقای آقای می گیرد، به نظر می رسد همه آنها در دسترس هستند. فرانکلین دایرز، مدیر یک خواننده محلی دیگر که با کلمبیا رکوردز قرارداد امضا کرده است.